Soms probeer ik bij mezelf na te gaan wat ik eigenlijk precies voel en welke emotie er daar dan precies bij zou moeten horen. Huilen kan ik alleen als iemand me onrecht heeft aangedaan of als ik heel boos ben. Soms hoop ik dat ik gewoon even een hele dag kan janken, zodat ik kan ontladen en er weer nieuwe ruimte ontstaan voor andere dingen. Maar hoe doe je da? Hoe begin je met huilen? Soms voel ik tranen prikken achter mijn ogen, maar dan hoor ik mijn oma zeggen dat ik me aanstel en dat er geen reden is om te huilen. Dan slik ik het weer weg en dan ga ik weer verder. De tranen voel ik niet meer prikken, maar ik voel wel dat ik een spanning op sla. Ik ga na welke actie ik onderneem als mijn eigen kinderen verdrietig, bang zijn of pijn hebben. Dat is simpel, want ik geef ze een knuffel of bied ze veiligheid als ze dit nodig hebben. Ik zeg dat het wel goed komt. In therapie is me uitgelegd dat een kind basisbehoefte heeft als:
- Veiligheid; ieder kind heeft voldoende zorg en aandacht nodig van zijn ouders of verzorgers. Ouders moeten daarom goed weten wat het kind nodig heeft en tevens hun best doen om daarin te voorzien. Ook dient voor het kind zijn omgeving voorspelbaar en betrouwbaar te zijn.
- Verbondenheid met anderen; ieder kind heeft mensen in zijn omgeving nodig aan wie het zich kan hechten, die interesse hebben in zijn belevingswereld, die moeite doen hem te begrijpen en te steunen. Mensen zijn namelijk sociale wezens die het nodig hebben om ergens bij te horen en deel uit te maken van een groep.
- Zelf expressie; een kind dat geboren wordt is uniek en kent zijn eigen mengeling van temperament, omgevingsinvloeden en genetische aanleg. Dit brengt met zich mee dat ieder kind en ieder mens reageert met eigen gevoelens en belevingen. Deze mogen ervaren en uiten is belangrijk voor een gezonde ontwikkeling.
- Spel en spontaniteit; ieder kind wordt geboren met het vermogen te leren, zich te verbazen, enthousiast te reageren, emoties te ervaren en te genieten. Daar hoort een omgeving bij die het mogelijk maakt dat het kind op zijn eigen manier en met zijn eigen temperament de wereld om zich heen kan ontdekken en daardoor kan genieten, dat het mag experimenteren en mag leren met vallen en opstaan.
- Zelfwaardering; ieder kind heeft het nodig om te leren vertrouwen te hebben in zichzelf en zijn eigen capaciteiten. Dit is wezenlijk om goed te kunnen functioneren, als kind en op latere leeftijd.
- Autonomie; voor ieder mens is het belangrijk dat hij eigen keuzes kan maken en zijn leven naar eigen inzicht vorm kan geven. Die behoefte ontstaat al op jonge leeftijd. Naast het gevoel dat het kind ergens bij hoort, wil het ook zelf kunnen beslissen en zijn eigen ervaringen opdoen.
- Realistische grenzen; samenleven met andere mensen en zich ontwikkelen tot een goed functionerend sociaal wezen houdt in dat men rekening kan houden met anderen, dat men discipline ontwikkelt en kan doorzetten, dat men leert frustraties te verdragen en directe behoeftebevrediging kan uitstellen. Kinderen ontwikkelen deze vaardigheden door een omgeving die realistische grenzen stelt. Dit betekent dat de grenzen zijn afgestemd op het temperament en de ontwikkelingsfase van het kind, dat ze begrepen kunnen worden en rekening houden met omstandigheden.
Logisch als je dit leest, maar voor mij helaas tocht echt wat ik als kind heb gemis. Ik kreeg altijd alleen maar de dingen te horen die ik niet goed deed. Er werden met mijn geen spelletjes gedaan en ik mocht zeker geen eigen mening hebben. Er was helemaal geen lichamelijk contact met de mensen van wie je dat zou moeten krijgen. Het lichamelijke contact dat er was, waren die klappen die ik kreeg.
Wel was er lichamelijk contact met anderen mensen. Als mijn moeder naar een feestje ging , had ze altijd wel vriendjes die dan op mij wilde passen. ”Paardje rijden” Op de schoot van een voor mij vreemde kerel. Ik moest dan wel de stok goed vast houden. Ik kan me nog goed herinneren dat ik me als kind afvroeg, waarom hij ”tuf” aan zijn piemel had. Ik word nu helemaal naar bij het typen van dit bericht. Wellicht later meer.
Ik besef steeds meer dat ik de liefde, en knuffels heb gemist. In therapie krijg ik steeds te horen dat ik daar ook om mag vragen als ik denk dat ik dit nodig heb. UHHH, nog een stap te ver denk ik voor nu. Er zijn maar weinig mensen die ik toe laat . Ook zou het goed zijn om aan te geven wat ik nodig heb en hoe ik hier zelf voor kan zorgen. En als het zelf niet lukt leren om hulp te vragen. Echt bizar, het lijkt wel een nieuwe opvoeding.
Het zou zoveel makkelijker zijn als ik emoties op een juiste manier kan uiten. De meeste mensen hebben echt geen idee hoe het nu met me gaat. Ik doe gezellig en lag dingen weg. Ik plaatst gezellige foto’s op Instagram alsof er niks aan de hand is. Ik moet door, want ik heb een gezin. Ik kan niet eens beschrijven hoe ik me voel. Somber, eenzaam, moe, uitgeput en het liefst zou ik alleen maar slapen, want alleen dan heb ik even rust.
Ik ben vooral boos dat het dagelijks functioneren soms niet eens lukt, Gelukkig heb ik ook betere dagen, maar de vraag is vaak… wanneer gaat het weer kut? Ik probeer contact te zoeken met mensen die mij energie geven of waar ik een goed gevoel bij heb. Dit lukt steeds beter, maar de gedachten dat ze vast niet op me zitten te wachten overheerst. Ik spreek dit uit, maar laatst was er een vriendin die gewoon zei dat ze zelf heel goed kon bepalen dat ze wel op me zat te wachten en dat ze hoopte dat ik me zelf ga zien zoals zei me ziet. Dit is precies wat mijn man ook zegt, maar niemand die dan even een oplossing heeft.