”ziek” Thuis.
Na mij ouderschapsverlof zou ik tijdelijk twee van de drie dagen gaan werken. Ik merkte dat ik er niet echt lekker inkwam. Het koste me veel moeite om dingen te onthouden en het leek wel of ik niet meer wist hoe alles moest. Het ging langs me heen. Mijn collega gaaf aan dat het heel normaal was na mijn afwezigheid. Maar die middag voelde ik me zo raar. Het begon met het huilen van een kindje. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen om het kindje stil te krijgen, terwijl dit normaal gesproken een hele natuurlijke handeling voor mij is. Ik kreeg het super warm en ik ben in overleg met mijn collega even wat gaan drinken in de keuken. Ik maakte koffie voor mijzelf terwijl ik het gevoel had dat iemand mijn keel dicht kneep. Het was net of ik in een vage droom terecht gekomen was. Ik maakte bewust alles mee, maar het denken en doen knopje was uitgezet. Ik dronk mijn koffie op en ging terug naar mijn collega. Inmiddels ging het weer beter en de dag zat er bijna op.
De volgende werkdag verliep niet veel beter. Ik snap dat ik weer moet inkomen, maar dit is wel heel extreem. Ik controleerde mezelf bij alles wat ik deed. Bij het dichtdoen van bedjes keek ik 3 keer en liep vervolgens nog 3 keer terug om het zeker te weten. Ik vroeg mijn collega ook het nog een keer te controleren. Bij het maken van een flesje wist ik niet meer hoeveel schepjes ik al had gehad en maakt het opnieuw. Ik leek wel iemand die net na haar opleiding haar eerste werkdag begon. Niks ging vanzelf.
Toen twee kindjes begonnen te huilen en waren getroost, kreeg ik weer hetzelfde gevoel als de keer daarvoor. Ik concentreerde me op mijn ademhaling en bracht de vaat naar de keuken.
Onderweg terug naar de groep kreeg ik de vraag of het wel goed ging. Ik weet niet precies meer hoe het gesprek verliep, maar het voelde blijkbaar vertrouwd genoeg om mijn gevoel te delen. Ik vertelde dat ik in het verleden wakker werd op de IC, omdat ik een overdosis aan medicatie had ingenomen. Dit deed ik toen, omdat ik geen uitweg meer wist en gewoonweg geen zin en energie meer had om te vechten. Ik vertelde dat ik bang was dit weer te voelen. Alleen nu heb ik een gezin waar ik verantwoordelijk voor ben.
In dit gesprek met mijn manager voelde ik me begrepen en gezien. Iets was ik niet snel heb. Zeker niet op de werkvloer en al helemaal niet door iemand die niet in dezelfde ruimte werkt. Het contact met mijn vorige manager was alles behalve prettig. Ik kan slecht tegen onrecht en oneerlijkheid en dit was precies het gevoel wat ik bij haar kreeg.
We spraken af dat we over een paar dagen even contact zouden hebben om te kijken hoe het ging. Ik maakte een afspraak bij de praktijkondersteuner. Ik kon al snel langskomen. Haar conclusie was dat er spraken was van een burn-out. Ze gaf aan dat ze daar wel mee kon helpen, maar ook dacht dat het dieper lag en ze me daarvoor beter kon doorverwijzen naar iemand die met mij naar de oorzaak kon kijken.
Hierop volgde een ziekmelding en een afspraak met een werkvermogen specialist. Ondertussen ging ik op zoek naar iets of iemand die mij verder kon helpen. Ik kwam uit bij mijn behandelaar van vroeger. Deze kende ik al en had geen wachtlijst. Geen wachtlijst, omdat hij contractvrij werkt en ik dus zelf de kosten maak. Maar hoe sneller hoe beter dacht ik. Na dat ik een voorintake had gehad volgde de afspraak met de werkvermogen specialist. Haar conclusie was 6 weken niet werken en daarna weer een contact. SERIEUS? 6 WEKEN? PFF.