Afgelopen tijd kreeg ik wel weer zin om dingen te ondernemen. Fijn dat de zin er weer was, maar nu de energie nog! In therapie is besproken hoe ik ervoor kan zorgen dat ik weer meer energie krijg. Eigenlijk hoe ik mijn batterij, die nu nooit verder op lijkt te laden dan de 30%, weer op kan laden naar 60%, zodat hij weer leeg kan lopen. Nu is die ruimte er niet. De vraag is dan ook of er een cel of de hele batterij kapot is. Ik krijg de opdracht mijn grenzen te gaan voelen en aan te gaan geven, waardoor ik beter voor mezelf zorg. Momenteel is die grens er al om 9:30u al en dan is de dag pas net begonnen. Dan zou ik eigenlijk niks meer moeten doen, maar dat is met vier kinderen gewoon niet haalbaar. Als ik dan denk aan hoe ik die batterij zou moeten opladen…..uhm…..slapen, niks doen zonder kinderen, iets gezelligs doen met mensen waar ik positieve energie van krijg, lezen, winkelen, iets creatiefs, zingen.
Vrijdag ochtend zou mijn vriendin op de koffie komen. Super leuk, want helaas wonen we niet bij elkaar om de hoek. Ze kwam om 9:30u en zou de ochtend blijven. Haar zoontje was mee en mijn zoon was thuis. Voor de jongens super leuk, maar wij konden niet echt een normaal een gesprek voeren. Logisch met kinderen natuurlijk, maar al snel was mijn prikkel taks bereikt. Wat had ik dan moeten doen? Mijn vriendin vragen weg te gaan? De kinderen vastbinden? Gelukkig hebben we meerdere i pads en dat was wel een tijdelijke “oplossing”. Uiteindelijk hebben we samen gegeten met de kinderen en is mijn vriendin naar huis gegaan rond 19:00u. Ik was die avond alleen thuis met de kinderen en voor ik ze allemaal in bed had…..
Ik heb een hele lieve manager, sinds jaren heb ik voorzichtig weer iemand dichtbij laten komen.. Ik heb ervaren dat het fijn kan zijn dat iemand betrokken is en lijkt te begrijpen. Tegelijkertijd een lief en gezellig persoon die mij positieve energie geeft. Ik appte haar met de vraag of ze zin had iets gezelligs te doen het weekend. Reactie kwam op mij over dat ze dat wel wilde, maar moest kijken voor oppas. Zaterdag gaf ze aan dat ze veel moest doen en regelen en dat het dus niet zo goed uit kwam en benadrukte dat het niet aan mij lag. Ik snap het helemaal en achteraf alleen maar goed, want mijn weekend was al druk genoeg. Toch ging mijn hoofd een eigen leven leiden. Ik appte terug dat ik het goed vond dat ze grenzen aangaf, maar omdat ik weet dat het moeilijk kan zijn om nee te zeggen en ik mezelf help door na te vragen, vroeg ik ook of ze het contact liever zakelijk wilde houden. Ook dat zou ik echt begrijpen. Het maakte me onzeker en misschien had ik het beter niet kunnen vragen?
Zaterdag naar sport van mijn dochter en de middag was er een vriendje van mijn oudste zoon en kwamen schoonouders eten, zodat de kids hun rapport konden laten zien.
Zondag een kinderverjaardag en daarnaar naar een musical met mijn dochter. Ze heeft echt genoten van de musical, maar ook van de aandacht van mij. Ik besefte dat ik deze dingen als kind heel erg gemist heb. Mijn moeder was niet iemand die gezellig een dagje met mij op stap ging. Er kwamen veel herinneringen naar boven en ook veel gemis. Blij dat ik dit wel voor mijn dochter kan doen.
Eenmaal thuis was ik helemaal gesloopt en wilde ik mezelf het liefst op sluiten, gaan slapen en dan nooit meer wakker worden. De stiekeme hoop dat ik de ochtend niet meer wakker zou worden is al weken aanwezig, maar ik merkte de afgelopen week al wel steeds vaker dat ik het leven heel zwaar ervaar. Ik kan niet de moeder zijn die ik zou willen zijn. En mijn man heeft ook niet echt iets aan me. Wat voeg ik toe? Ik ben anderen alleen maar tot last, dus eigenlijk snap ik wel dat mensen niet op mij zitten te wachten.
Ik werd overvallen door gedachtes waarvan ik hoopte ze niet meer te hoeven voelen en meemaken. Ik kan dit niet meer en wil het ook niet meer. Ik wil dat het gewoon soepel gaat. Maar dat lijkt echt onmogelijk.
Ineens voel ik tranen over mijn wangen lopen. Huh tranen? Normaal kan ik alleen huilen als ik boos ben of als me onrecht is aangedaan, maar waarom dan nu tranen? Ik krijg een bericht van mijn manager, geen duidelijk antwoord op mijn vraag, maar een uitleg waarom afspreken niet lukte. Ik reageerde bewust niet, want ik was alles behalve mezelf. De trigger was de musical die mij aan mijn eigen kindertijd deed denken.
Maandag had ik therapie en ik hoopte eigenlijk dat ik me daarna wel weer beter zou voelen. We spraken over grenzen aangeven en grenzen voelen en wat nu goed zou zijn voor mij. Toen ik thuis kwam, waren er nog even geen kinderen. Ik stuurde 2 mensen een appje terug van de avond ervoor en ging op de bank liggen. Ik bedacht me wat ik nog moest regelen voor de kinderen en mijn man en ik begon met een brief aan mijn man te schrijven. inmiddels is deze in 338393 stukjes.
Ik ben zo in gevecht met mezelf… of eigenlijk met mijn gedachtes. Ik wil dit leven niet. Ik ben elke dag aan het vechten en mijn best aan het doen en het heeft geen resultaat. Ik blijf alles maar weg lachen en voor de buitenwereld gaat het allemaal prima. Niemand die weet wat er eigenlijk echt gaande is. Ik heb met mijn therapeut afgesproken dat als ik last had van suïcidale gedachte ik dit zou laten weten… Ik schrik er zelf van dat ik zo ver ben dat ik aan het bedenken ben hoe. Ik heb dus morgen mijn 2e afspraak deze week.
Dit is meer dan ik aankan!