Inmiddels had ik dus een voorintake gehad en kon de behandeling gaan starten. Eerst 4 afspraken om de hulpvraag te onderzoeken en in de laatste afspraak zou bestaan uit een diagnose en een behandelplan.
Uit dit onderzoek kwam dat ik last heb van een depressieve stoornis als gevolg van langdurige disbalans in draaglast en draagkracht. Daarbij een psychosomatische stoornis. De eerder genoemde klachten als hartkloppingen en het gevoel dat iemand mijn keel dicht kneep blijkt dus een paniekaanval te zijn. Ik val dus goed in de prijzen dacht ik.
De conclusie was dat ik Schemagerichte therapie ging krijgen, want mijn schema’s en de daarbij behoorede modi hebben ervoor gezorgd, dat ik op dit punt ben beland. Er moet dus iets veranderen. Anders blijft dit een probleem. Inmiddels waren de 6 weken voorbij en had ik weer een nieuwe afspraak met de werkvermogen specialist. Ook nu vond ze het nog niet verstandig om te werken. Hoppa, weer een aantal weken thuis. Ja ik mocht op termijn een kop koffie gaan drinken op het werk en liever zelf nog eerst ergens vlakbij het werk. Nou ik kan vertellen dat het best even een stap zou worden om na lange tijd weer even te gaan buurten, maar om nou te zeggen dat ik eerst maar met een collega in de buurt van werk moest afspreken ging mij echt te ver. Die avond appte ik een collega om dit te vertellen. Ze zag het eigenlijk wel zitten om lekker onder werktijd koffie te drinken met mij. En natuurlijk is dat gezellig, maar daar heb ik geen werkvermogen specialist voor nodig hoor. Eind januari heb ik de volgende afspraak met de bedrijfsarts.